#SGdailyStories @3 టేస్టీ

 

#SGdailyStories @3 టేస్టీ

              ‘ఏంటీ వంట, ఇంత దరిద్రంగా ఉంది, నీతా ఎక్కడా’ అని గట్టిగా అరుస్తూ ప్లేట్ విసిరేసాను, ఆ అరుపులకు ఎదురుగా వస్తున్న నీతా కాళ్లకు అడుగు దూరంలో పడింది ప్లేట్. ‘ఏంటండీ... ఏమైంది, పిచ్చలేసిందా... ఎందుకు తినే ప్లేట్ గిరాటేసారు’ అని ఆమె సైతం గట్టిగా కోప్పడుతూ అరుస్తూ వచ్చేసరికి, నా కోపం నషాలానికెక్కింది, వెంటనే అన్నం, కూరలున్న గిన్నెలను విసిరికొడుతూ ‘ఏం చేస్తున్నావు ఇంట్లో, ఖాలీగా కూర్చోకపోతే పనోళ్లు వంటలెలా చేస్తున్నారనేది కూడా చూడవా...’ అని కోప్పడుతూ సింక్ దగ్గరికి వెల్లి చేయి కడుక్కొని వెల్లిపోయాను.

           ఈ మద్య ప్రతీ చిన్నదానికి విపరీతమైన కోపం వస్తుంది, టవల్ ఎక్కడుందని, సాక్స్ కనబడట్లేదని, కీస్ దొరకలేదని పనోళ్ల మీద, నా భార్య నీతా మీద అరుస్తున్నాను. ఈ విషయం నాక్కూడా అర్థమౌతుంది, కానీ అందుకు తప్పు మాత్రం వాళ్లదే అనిపిస్తుంది, ఓ వైపు బిజినెస్ సక్సెస్ ఫుల్ గా రన్ చేయడంలో ఉండే ఇబ్బందులతో నేను బిజీగా ఉంటే, ఇంట్లో అన్ని కంపర్ట్స్ పొందుతూ నాకు సరైన సేవ చేయట్లేదని నీతాపై, జీతాలు తీసుకుంటూ నాకు కావాల్సినవి చూడట్లేదని పనోళ్లపై తెగ కోపం వస్తుంది, దీనికి తోడు కాంటినెంటల్ ఫుడ్ అలవాటై ఇంటి ఫుడ్ తినాలంటే రుచించడం లేదు. సరిగ్గా ఇదే సమయంలో ఆసిఫాబాద్ అడవుల్లో పెడ్తున్న ప్యాక్టరీలో ఇబ్బందులను సరిచేయడానికి వారం రోజులు అక్కడే ఉండాల్సి వచ్చి పనిమనిషిని తీసుకొని వెల్లాను.

           మొదటి రెండ్రోజులు ఇక్కడినుండి తీసుకెళ్లిన ఫుడ్ ఉండడం, లోకల్స్ తో మీటింగులు పెట్టి వారిని ఒప్పించే బిజీలో ఉండడంతో అంతగా తేడా అనిపించలేదు, ఇక మూడో రోజు నుండి పనివాడిని రోజూ కొట్టినంత పనిచేస్తున్నాను. ఏంటీ ఫుడ్, ఎలా తినాలంటూ గోల చేస్తున్నా... వాడు కూడా అక్కడ అత్యాధునిక ఒవెన్లు క్యారవాన్లో ఉన్నా కరెంటు లేక, సరైన వసతులు లేక చేయలేకపోతున్నాడు. నేను తినలేక వదిలేసిన ఫుడ్ కోసం బోజన సమయానికి పదుల్లో పిల్లలు వచ్చి చేరుతున్నారు. దీన్ని నేను పనిలో ఉండి గమనించలేకపోయాను.

           ఇంకో రెండ్రోజుల్లో వెల్లిపోతామనగా ఎప్పట్లాగే క్యారేజీ తీసుకొని వచ్చాడు, ఒక్క ముద్ద నోట్లో పెట్టగానే యదాలాపంగా ప్లేట్ గిరాటేసి అరిచేసాను, భయం, భయంగా వాడు వెల్లిపోయాడు, అదే కోపంతో బయటకొచ్చి చెట్టు కింద నిలబడి ఫోన్ సిగ్నల్ కోసం వెతుకుతున్నాను. కాసేపయ్యాక అటు వైపు చూసేసరికి ఐదారుగురు పిల్లలు అక్కడి బండరాళ్లపై కూర్చొని, నేను విసిరేసిన పుడ్ ని ఆకుల్లో ఏరి, అపురూపంగా తింటున్న దృశ్యం కనిపించింది. దాంతో పాటు వాళ్ల నానమ్మలు కావచ్చు వాళ్లు కూడా ప్రేమగా పిల్లలకు తినిపిస్తూ, తామూ ఒక బుక్క పెట్టుకొని ఎంతో మురిసిపోతున్నారు. వాళ్ల డొక్కలు ఎండిపోయినట్టుగా ఉన్నాయి, ఆ ఆహారం తింటుంటే మాత్రం వాళ్ల మొహల్లో ఎంతో ఆనందం కనిపిస్తున్నట్టనిపించింది.

           అంత బాగుందా అని వాళ్లతో పాటు నేనూ కూర్చొని, రెండు బుక్కలు నోట్లో వేసుకున్నాను, ఆ కల్మషం లేని మనుషులతో మాటల్లో పడి నేనూ కడుపునిండా తిన్నాను. అదేంటో నిజంగానే ఫుడ్ చాలా టేస్టీగా ఉంది.

-మీ సుధీర్ గంగాడి.

               

#SGdailyStories @2న్యాయం

 

#SGdailyStories @2న్యాయం

           ‘జరగండి జరగండి జరగండి’ అని నెట్టేసుకుంటూ ఒకర్ని మించి ఒకరు తోసుకుంటూ పరుగెడుతున్నారు, ఆ హడావుడికి బయపడి చెట్టు చాటుకు వచ్చి నిల్చున్నాడు మల్లయ్య. కొంత హడావుడి సద్దుమణిగాక ఏమైందోనని అక్కడున్న లాయర్ని భయం భయంగానే అడిగాడు. మొదట కసరుకున్నా... ఫీజు తీసుకుంటుంది గుర్తొచ్చి మల్లయ్య మొఖంలో ఉన్న కుతూహలం గమనించి ‘ఏం లేదయ్యా... ఆయనో పెద్ద హీరో మొన్నోకాడ సినిమా చూన్నీకి బోతే ఇగో ఇప్పుడు గాలే... గట్ల జనాలు ఎగబడితే ఒకామె సచ్చిపోయ్యిందీ, గందుకే గియ్యాల కోర్టుకు తెచ్చిండ్రు’ అన్నాడు. ‘అయ్యో... సచ్చిపొయ్యిందా... పాపం’ అని కాసేపు ఆగి.

           లాయర్ను బతిమిలాడినట్టుగా... ‘నా కొడుకును ఇయ్యాల ఇడ్సిపెడ్తరా... అయ్యా...’ అని ఆశగా అడిగాడు. ఆమాటల్ని పట్టించుకోకుండానే లాయర్ కూడా హీరోని చూడడానికి పరుగెత్తుకుంటూ వెల్లాడు. పక్కనే ఉన్న గుమస్తా కల్పించుకొని ‘ఏం కేసయ్యా నీది ఎప్పుడూ గీడ జూల్లే’ అడిగిన మాటలకు సమాదానంగా ఆకాశం వంక దీనంగా చూస్తూ చెమ్మగిల్లిన కండ్లను తుడుచుకుంటూ సమాదానం చెప్పడం మొదలెట్టాడు మల్లయ్య.

           ’మాది ఆసిఫాబాద్ దగ్గర గోండు గూడెమండీ... నాకొడుకు అందరిలెక్క గింత వ్యవసాయం చేస్తూ కొంత సర్కారోళ్ల భూమిని పోడు జేసిండని ఏడాదికింద జైళ్ల పెట్టిండ్రు సారూ...మూణ్నెళ్లకోసారి ఆన్ని ఇడుత్తరని చెప్తే పైసా పైసా పోగేసుకొని ఈ కోర్టోనికి గడ్తున్న సారు. ఈడికి ఐదారు సార్లాయే మొదట మా జిల్లా కోర్టుకాడకి బోయిన ఇగో గిప్పుడు గీ పట్నంకు రమ్మన్నారు సారు’ మాట్లాడుతుండగానే... లాయర్ తిరిగొచ్చిండు.

           ‘ఏం చెప్తుండ్రా... పోడు చేస్తే ఖైదు చెసిండ్రనా... ముచ్చట అదే కావచ్చు కానీ కేసు నక్సలైట్ ది, ఏడాదినుంచి రిమాండ్లోనే ఉన్నడు’ అన్నడు. వెంటనే మల్లయ్య కల్పించుకొని ‘ఆ పొద్దు ఊళ్లకు అన్నలొస్తే అందరిలెక్క ఆడున్నడు గంతే సారు’ అని చెప్తుండగానే మల్లీ కోలాహలం, హీరోకు బెయిలొచ్చిందని. వెంటనే మల్లయ్య ‘నా కొడుకును గూడ ఇడిసేత్తరా సారు’ అన్నాడు. ‘ఏంది ఇడిసేది, మూణ్నెళ్లు కేసు వాయిదా వేసిండ్రు, ఇందాక కోర్టులకు పొయి ఆ పేపర్లే తెచ్చిన’ అని వాయిదా పేపర్లు చేతిలో పెట్టి నిట్టూర్చాడు లాయర్. ‘జనం ఎగవడనీకి గీయనే కారణమన్నా ఇడ్సిర్సు, ఉత్తగా ఎదురొచ్చినోన్ని చూసినందుకు నాకొడుకును లోపలేసిండ్రు. నా దగ్గర పైసల్లేవు, ఆళ్లతాన ఉన్నయ్, గందుకే నాకొడుకు లోపల్నే ఉండు. ఇంకెన్నేండ్లు ఉంటడో... ఏం నాయమయ్యా...’ అని బాధతో గుణుక్కుంటూ బస్టాండ్ దిక్కు తోవ్వపట్టిండు మల్లయ్య.

         - Sudheer Gangadi

 

#SGdailyStories @1కర్మ

 #SGdailyStories @1కర్మ

ఎడతెరిపిలేకుండా వస్తున్న దగ్గు ఎంతకూ తగ్గడం లేదు, వంట్లో రోగానికి అతి శీతల చలిగాలులు కూడా తోడై ప్రాణాన్ని ఉపిరితిత్తుల గుండా బయటకు పంపేలా ఉంది. దీనికి తోడు కరోనా అనంతరం టీబీలాంటి బయంకరమైందేదో గాలి ద్వారా వ్యాపిస్తుందని టీవీలు ఒకటే ఊదరగొడ్తున్నాయి. అప్పట్నుండి ఇంట్లో ఓ మూలకు ఉన్న నా మంచం గ్యారేజీలో మూలకు చేరింది. లక్షలకు కోట్లు సంపాదించాను.

కోడళ్లు గంజి పోయరేమోనని చివరి వయసులో తోడుండాలనుకొని రెండేళ్ల క్రితమే పెళ్లి చేసుకున్నాను, అమెరికా కొడుకు, ఆస్ట్రేలియా కొడుకు కట్టెకాల్చడానికి కూడా రారేమోనని ఆస్థికలు గంగలో కలిపిన నాడే ఆస్థిమీద హక్కులు దక్కుతాయని విల్లుకూడా రాసాను. అదే ఇప్పుడు మెడకు ఉరితాడులా చుట్టుకుంది, దాన్ని చూసి ఆస్థి లేకపోతే ఈ ముసలి పీనుగు నాకెందుకు అనుకొని అందిన కాడికి దండుకొని వదిలిపోయింది నా ముసలి పెల్లాం, అబ్రాడ్లో ఎంత సంపాదించినా అత్త, మామల ఆస్థిని ఎలా వదిలేస్తామని ఇంట్లో వాలిపోయారు ఇద్దరు కోడళ్లు కొడుకులతో కలిసి.

ఉప్పడిదో... చప్పటిదో... ఓల్డ్ ఏజ్ హోంలో పెట్టిందేదో తింటూ బాగానే గడిచింది, కన్నపేగు అనే బందాన్ని తిరిగి విల్లుతో తెచ్చుకుంటే... వచ్చిన మూడ్నెళ్ల నుండి నేనెప్పుడు పోతానా అన్నట్టు చూస్తున్నారు. ఇప్పట్లో పోనేమోనని విసుగొచ్చి గ్యారేజీలోకి తోసేసారు.

‘ఓరేయ్ రాము కాసిన్ని మంచినీళ్లివ్వరా’ అనే నా ఐదోసారి అరుపులకు విసుక్కుంటూ వచ్చి, ‘అక్కడే ఉన్నాయ్ తాగొచ్చు కదా నాన్నా’ అని కసిరాడు.

‘ఇంత సంపాదించింది మీకే గదరా... కొంచెం మనిషిలా చూడండ్రా...’ దీనంగా అడుక్కున్నాను.‘

హా... సంపాదించావులే... తాత ఇచ్చిన దాన్ని కాపాడావు అంతేగదా...’ ‘ఐనా నువ్వు తాతను దొడ్లో గొడ్ల పక్కన పడేశావుగా... నేనలా చేసానా... ఇక్కడ బెడ్డు మీదే ఉంచానుగా’ అని విసుక్కుంటూ వెల్లిపోయాడు.

అప్పుడు గుర్తొచ్చింది మా నాన్నను నేనెలా చూసానో... యవ్వనం ఇచ్చిన మత్తు, పెళ్లాం మాటల కిక్కుతో ఇంకా ఎప్పుడు చస్తావ్ అని రోజూ అంటూనే ఉండేవాడిని. ఇలా చీదరింపులు, కడుపు మాడ్చడాలు అబ్బో చెప్పడానికి సిగ్గుపడే పనులే అన్నీ... రోజంతా అవే జ్ణాపకాలు, చావు కోసం ప్రార్థిస్తూ... పక్కమీద దొర్లుతూ... ఆయన పడ్డ ఇబ్బందులన్నీ గుర్తొచ్చి కళ్లలోంచి దారలా నీల్లు కారుతూనే ఉన్నాయి.

చీకట్లు ముసురుకుంటుంటే పెరగాల్సిన దగ్గు తగ్గిపోయింది. ఎందుకంటే నాడు నాన్నకు నేను చేసిన మర్యాదలు తల్చుకొని నేడు గొంతు బిగదీసుకుపోయింది. మెల్లిగా క్షమాపణలు చెప్పుకుంటూ శ్వాస కూడా... చూసారా చివరికి చావును సైతం శాంతంగా ఇవ్వగలిగింది కేవలం తల్లిదండ్రులే.

- Sudheer Gangadi

All reactions:

3Shiva Aala and 2 others